[av_textblock size=” av-medium-font-size=” av-small-font-size=” av-mini-font-size=” font_color=” color=” id=” custom_class=” template_class=” av_uid=’av-kvtgx0r2′ sc_version=’1.0′ admin_preview_bg=”]
اکسیداسیون پلاسمایی الکترولیتی (PEO)
اکسیداسیون پلاسمایی الکترولیتی یک روش مهندسی سطح می باشد که بر روی فلزاتی چون آلومینیوم، منیزیم، تیتانیوم و آلیاژهای آن ها قابل اجراست.
در PEO، مانند آنودایزینگ نمونه مورد آزمایش درون محلول الکترولیتی غوطه ور می شود و سپس جریان الکتریکی بر روی آن اعمال می شود تا یک لایه اکسیدی منظم متخلخل بر روی سطح فلز تشکیل شود. اما بر عکس فرایند آنودایزینگ، الکترولیت های مورد استفاده در روش PEO عاری از فلزات سنگین می باشند و برای محیط زیست مضرر نیستند. این الکترولیت ها بطور کلی محلول های بسیار رقیق متشکل از نمک ها و املاح می باشند که از نظر اقتصادی و محیط زیستی به صرفه می باشند. جریان الکتریکی بصورت پالسی با فرکانس بالا و ولتاژ بالای 200 ولت به سطح فلز نمونه اعمال می شود. این شرایط بطوری انتخاب شده است که تا میلیون ها تخلیه الکتریکی میکروسکوپی از طریق لایه ی اکسیدی ایجاد شوند. این مکیرو آرک های تولید شده بر روی سطح، لایه اکسیدی را در معرض دمای دو برابر گرمتر از سطح خورشید قرار می دهد (منبع: C.S Dunleavy ). این انرژی تزریق شده به سطح می تواند اکسید رو به یک لایه سرامیکی با خواص بسیار بالای مهندسی تبدیل کند.
از آنجایی که آنودایزینگ معمولی فقط می تواند اکسید آلومینیوم آمورف تولید کند، فرایند PEO می تواند فازی بیش از پنج برابر سخت تر (2000 – 1600 ویکرز) تولید کند که باعث می شود پوشش حاصل شده مقاومت به سایش بیشتری از یک لایه آنودایز سخت داشه باشد. این پوشش های از هر فولادی سخت تر هستند و بنابراین به سختی دچار خراشیدگی می شوند.
این روش بر روی کلیه ی آلیاژهای آلومینیوم ریخته گری و کارپذیر قابل اجرا می باشد و بطور کلی استفاده از این روش خصوصیات مکانیکی، خوردگی و حرارتی بسار مناسب بر روی سطح فلز ایجاد می نماید که در نتیجه باعث کاربرد گسترده این روش در صنعت خودروسازی، پزشکی، هوا-فضا و … شده است.
بر روی منیزیم و آلیاژهای آن اعمال پروسه آنودایزینگ بدلیل وجود الکترولیت های پایدار بسیار مشکل می باشد که از طریق PEO به راحتی پوشش دهی انجام می پذیرد.
[/av_textblock]